Heb je ook wel eens het gevoel dat je niet precies weet wie je nu eigenlijk bent. Het gevoel dat er iets mist, maar je kunt niet duidelijk plaatsen wat. Of misschien heb je het gevoel dat je je moet inhouden en jezelf niet kan uiten zoals je zou willen. Met deze gevoelens heeft Tristan Langen de laatste paar jaren veel te maken gehad. 

Tristan is vanaf jongs af aan altijd al iets vrouwelijker geweest dan de meeste jongens om hem heen. Hij speelde vaak met barbies en droeg graag die favoriete roze prinsessen jurk, met de bijpassende glazen muiltjes die zijn zussen altijd wilden. Ook liep hij vaak over de catwalk en showde hij graag alles wat hij in huis had. Hij heeft hierdoor ook nooit in zijn leven ook maar enige jongensvrienden gehad, maar dat zat hem eigenlijk nooit dwars.  

Spiegel 

Naarmate Tristan ouder werd, keek hij vaker in de spiegel. Iets werkte tegen hem, maar wat dat was, wist hij nooit. Wel kreeg hij in de gaten dat hij niet op meisjes viel en dat hij dus homo was. Met veel trots vertelde hij dit tegen zijn ouders, er zat geen enkel sprankje angst in hem omdat hij eindelijk die leegte dacht opgevuld te hebben. Tristan heeft zo een aantal jaar vol kunnen houden en gewoon zichzelf kunnen zijn zonder dat hij zich voor zichzelf schaamde. 

Beseffen  

Toch was deze nieuwe persoon niet hem. Hij begon weer die leegte te voelen. Hij voelde zich niet op zijn plaats en ging dus meer nadenken over wat er zou moeten missen. Hij keek rond en zag dat zijn kledingkast voort meer bestond uit vrouwenkleding dan mannenkleding. Ook keek hij wel eens naar zijn vriendinnen en besefte hij dat hij liever eruit zou willen zien als hen. Hij wilde geen jongen meer zijn.