Het is 25 december. De kerstboom staat, de geur van lekker eten dringt mijn neus binnen en ik zie mijn ouders lachend in de keuken de kip in de oven doen. Kerst, een van mijn favoriete feestdagen. Maar dit jaar missen er een paar dingen, want dit is niet zomaar een kerst, dit is de eerste kerst zonder onze complete familie bij elkaar. 

Maar een nog grotere teleurstelling is dat we niet naar de kerk kunnen. Elk jaar is het weer genieten van de kerstmusical, de gezellige sfeer, en de band met god elk jaar weer opnieuw uitbreiden en grondig onder de loep nemen. Het nieuws dat we met kerst niet naar de kerk konden vanwege Corona, kwam dan ook best wel hard aan. 

Nu sta ik voor onze kerk, waar elk jaar weer zoveel mensen, in nette en feestelijke kleding naartoe komen om het verhaal van jezus’ geboorte opnieuw te horen en te genieten van de gezelligheid en de aanwezigheid van god. Als ik naar binnen kijk, zie ik niks. Geen versieringen, Geen ster, Geen kerststal. Ik voel een toch wel prettig briesje op mijn wangen, ook al is het zo koud. God laat weten dat hij bij me is, en dat ik helemaal niet in de kerk hoef te zijn om in hem te geloven. Toch blijft het ontzettend naar, ook al kunnen we thuis op de tv genieten van alle mooie en lovende woorden van onze preker, die het toch een beetje leuk probeert te maken voor de mensen die kijken naar de livestreams.

Aan de andere kant, is het toch ook wel fijn dat we thuis zitten. Dit geeft een gevoel van sfeer en gezelligheid, maar vooral comfort. Ik zit inmiddels op de bank met een bord op schoot, en schuif net een hap kip naar binnen als de livestream begint. Mijn zusjes zijn helemaal enthousiast aan het rondspringen, en als ik er dan achter kom dat er toch nog een kleine kerstmusical in zit, komt er toch een glimlach naar buiten. Thuis kerst vieren is zo erg nog niet.