We voelen ons allemaal wel eens somber, ongemotiveerd, hopeloos of zelfs eenzaam. Soms ga ik dan een stukje lopen in het bos, gewoon om mijn hoofd even leeg te maken en mijn gedachtes een vrije loop te geven. Het lopen, de gedachtes laten komen en gaan, het geluid van de grond die verschuift  onder mijn voeten, de vogels die hun prachtige melodieën laten klinken in het grote bos en de zonnestralen die af en toe langs de bomen heen komen en op mijn gezicht belanden. Het geeft me een heerlijk gevoel. Ik voel me rustig en de wereld om me heen draait door en ook ik loop door. Eenmaal bezig met de route bewonder ik ook de bomen en het geluid van de blaadjes aan de bomen die zachtjes heen en weer bewegen door de wind. Ik kijk naar de besjes aan de struiken, zie af en toe een hond met zijn baasje voorbij lopen en zie nog net hoe een vogeltje van tak naar tak vliegt. En toen opeens bevond ik me alweer aan het einde van de route. Niet in de gaten gehad dat ik alweer zo lang aan het lopen was, maar wat maakt de tijd nou uit als je er wel rustig van wordt? Vooral in deze tijd vind ik het fijn om een stuk te gaan lopen. Alle ellende en toestanden waar we nu in zitten zijn niet bepaald makkelijk en soms wordt het ons echt even teveel. Om dan te gaan lopen in een rustgevende omgeving waar je, je even niet druk hoeft te maken om het een of het ander is een echt een wondermiddel. We voelen ons allemaal wel eens somber, ongemotiveerd, hopeloos of zelfs eenzaam, maar soms moeten we gewoon even onze gedachtes op nul zetten en een stukje gaan wandelen.